Η άθληση τόσο με την ερασιτεχνική της μορφή όσο και με την επαγγελματική της μορφή, προκαλεί σοβαρούς τραυματισμούς. Αποτέλεσμα αυτού είναι η αποχή απο την άθληση για μεγάλες χρονικές περιόδους. Το αθλητικό ατύχημα συμβαίνει συνήθως κατά τη διάρκεια της μεγίστης απόδοσης του ανθρώπινου οργανισμού και λόγω ανεπαρκούς προετοιμασίας.
Συνήθως τραυματίζεται εμφανώς το μυο-σκελετικό σύστημα, αλλά επηρεάζεται ταυτόχρονα και ο ψυχισμός του τραυματιζόμενου. Στις αθλητικές κακώσεις περιλαμβάνονται: το αιμάτωμα, η θλάση, η εκδορά, το διάστρεμμα και η ρήξη συνδέσμου, ρήξη μηνίσκου, το αίμαρθρο ,το ύδραρθρο και το εξάρθρημα προκειμένου για αρθρώσεις, το κάταγμα, καθώς και οι επανειλημμένοι τραυματισμοί που οδηγούν σε άσηπτες φλεγμονές(τενοντίτιδες), γνωστές ως σύνδρομα καταπονήσεως ή υπερχρήσεως.
Η φυσικοθεραπεία, εκτός απο την αποκατάσταση που καλείται να προσφερει, με όλα τα μέσα που διαθέτει (ηλεκτροθεραπεία, laser, ultrasound, κινητοποίηση κτλ), μπορεί να αντιμετωπίσει και προληπτικά τη μείωση των τραυματισμών κατά την άθληση. Αυτό γίνεται με εντατικά προγραμμάτα γυμναστικής, χαλάρωσης του μυοσκελετικού συστήματος με τεντώματα και μάλαξη, με αποτέλεσμα την προετοιμασία του αθλητή να δώσει το μέγιστο της απόδοσης του, με μειωμένες πιθανότητες τραυματισμού.
Η ανεπαρκής ενημέρωση σε σχέση με την προσφορά της φυσιοθεραπείας κατά την άθληση, στερεί απο τους αθλητές την ευκαιρία για μια σωστή προετοιμασία πριν απο τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Αποτέλεσμα αυτού, είναι ένας πιθανός τραυματισμός κατά την αγωνιστική περίοδο, να αναγκάσει τον αθλητή να απέχει απο το άθλημα του και οι στόχοι όλης της χρονιάς να τερματιστούν άδοξα.